نِعمَ العَبید: بهترین بندگان.

خارخار: وسوسه. اندیشهْ خارج از مسیر سالک ، یا اشتغال ذهن به چیزی خارج از منظور.

هِشْتَن: گذاشتن.

ارکانیان: جمع ارکانى منسوب به ارکان. چهار رکن، چهار عنصر: خاک، آب، باد، و آتش که مى‏پنداشتند اصل جسمهاست. و مقصود از ارکانیان مردم زمینند.

روحانیان: فرشتگان آسمان.ساکنان عالم بالا.

تتق: پرده، پرده نازک. سرا پرده

تنیدن: بافتن.

شادُروان: سراپرده.

توزیدن توختن: اندوختن. گزاردن ، اجرا کردن، گستردن را نیز از معنى‏هاى آن گرفته اند.

کمین: نهان. پنهان.

( 3432) هاروت و ماروت گفتند خدایا حکم حکم تو است بدون اینکه تو امان بدهى ایمنى وجود ندارد.( 3433) این سخن را مى‏گفتند ولى در دلشان خطور مى‏کرد که از ما که بهترین بندگانیم چگونه بدى سر خواهد زد.( 3434) این خیال و وسوسه دست از سر آن دو فرشته بر نداشت تا اینکه تخم خود بینى را در آنان کاشت.( 3435) مى‏گفتند اى زادگان عناصر که از پاکى روحانیان بى‏خبرید.( 3436) ما در آسمان پرده‏هاى قشنگ مى‏آویزیم و در زمین سراپرده بپا کرده. ( 3437) بساط عدل و سجاده عبادت گسترده و باز هر شب به آسمانها صعود مى‏کنیم. ( 3438) تا اعجوبه دور زمان گردیده در زمین امنیت ایجاد نماییم.( 3439) البته قیاس کردن حالى که در آسمان دارا بودند با حالى که در زمین دارا مى‏شوند درست در نمى‏آمد و فرق زیادى داشت.

بیان حال هاروت و ماروت است که بر زمینیان طعنه مى‏زدند که ما در آسمان در پس پرده جلال کبریا تسبیح مى‏گوییم و چون به زمین آییم آیین عدل و داد مى‏نهیم. و بدین سان اعجوبه روزگار خواهیم بود. اما نمى‏دانستند که این قیاس درست نیست و عالم سماوى را با آن چه در زمین است نمى‏توان قیاس کرد. زمینیان آفریده از خشم و شهوتند، و فرشتگان سرشته از پاکى و عفت. آن کس تواند از آزمایش بر آید که تعادل میان شهوت و پاک دامنى را رعایت نماید. آن دو فرشته اگر حال افلاکیان را با خاکیان قیاس نمى‏کردند و همچنان در آسمان بودند به چنان پایان غمناکى دچار نمى‏گشتند.

پروردگار به هاروت و ماروت خطاب می‌کند که مواظب باشید، بازتاب حکمت و نور حق، شما را خودبین و مغرور نکند و از مراتب کمال فرو نیفکند، هر چند که شما دو فرشته‌اید و فرشتگان در جایی برتر از این جهان صف کشیده‌اند، با این حال خطر گمراهی وجود دارد؛ زیرا غیرت الهی، بندهْ خودبین را، اگرچه در اوج افلاک هم باشد، به پست‌ترین مرتبهْ زمین می‌آورد. هاروت و ماروت در همان حال که خود را به امان حق می‌سپارند، دچار اضطراب بودند، اما می‌گفتند: ما بندگان خوب خداییم، و ممکن نیست بدی کنیم. این خارخار واندیشهْ خارج از مسیرفرشتگان را هم از راه حق دور کرد و خودبینی را در آنها پرورش داد.